ADAMCZAK  STEFAN (1892 - 1939)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (lekkoatleta)

Urodzony 27 listopada 1982 r. w Mansfeld, w Niemczech. Od 15 października 1913 do 13 grudnia 1918r. odbywał służbę wojskową w armii niemieckiej, awansując do stopnia sierżanta. W momencie wybuchu Powstania Wielkopolskiego, postanowił przedostać się przez linie niemieckie do Polski. Wstąpił jako ochotnik do 10. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Walczył m. in. na froncie wojny polsko-bolszewickiej. 6 listopada 1929 r. został instruktorem i zastępcą komendanta Okręgowego Ośrodka Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Wszyscy przełożeni w opiniach służbowych podkreślali pracowitość, ofiarność i prawość charakteru Adamczaka. Stał się on również sztandarową postacią lekkoatletycznej reprezentacji Polski, w której występował w latach 1922-1931. Jako najstarszy jej członek potrafił wzbudzić wśród kolegów wolę walki i narzucić innym swoją nieustępliwość. Z lekkoatletyką zetknął się w Niemczech, a wystartował po raz pierwszy w zawodach w 1920 r., uzyskując w skoku o tyczce wysokość 2,82 m. Tej właśnie konkurencji poświęcił się najbardziej. Reprezentował takie kluby jak: "CWSG i S" Poznań (1921-1922), "Pentatlon" Poznań (1923-1924), AZS Poznań (1925-1926 i 1931), AZS Warszawa (1927 -1930), "Warta" Poznań (1932-1935). Czternastokrotnie reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych (1922-1931). Dziesięciokrotny rekordzista Polski, dziesięciokrotny mistrz Polski. Odznaczony za zasługi wojenne Krzyżem Walecznych, za pracę zawodową i osiągnięcia sportowe otrzymał Brązowy i Srebrny Krzyż zasługi. Zaginął we wrześniu 1939 r., w walce z najeźdźcą.

ADAMSKI  TADEUSZ (1922 - 2001)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (hokeista na trawie)

Urodzony 19 lipca 1922 r. w Poznaniu, absolwent zasadniczej  szkoły zawodowej (kontroler techniczny). Zawodnik takich klubów poznańskich jak "Czarni", gdzie rozpoczął karierę sportową w 1934 r., "Lech" oraz WKS "Grunwald". Siedmiokrotny reprezentant Polski (1948 - 1950). Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener w WKS "Grunwald" oraz w "Pocztowcu" (1976-1977). Sędzia sportowy przez 55 lat. Mistrz Sportu (1967) odznaczony m. in. Brązowym Krzyżem Zasługi (1948).

BARANOWSKI  ZENON  FRANCISZEK (1930 - 1980)

Olimpijczyk: Melbourne 1956 r. (lekkoatleta)

Sprinter z Poznania, olimpijczyk z Melbourne. Urodzony 21 listopada 1930 r. w Swarzędzu k. Poznania. Ukończył szkołę podstawową, z zawodu stolarz (po zakończeniu kariery - instruktor sportu), sprinter "Gwardii" Warszawa i poznańskich klubów "Gwardia" (1954-1955) i "Olimpia" (1957-1961). Dziewiętnastokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1953-1958), czterokrotny mistrz kraju oraz dwunastokrotny rekordzista Polski w biegu na 100 m. Uczestnik Mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958). Zmarł w Poznaniu 10 października 1980 r.

BAZANIAK  ANTONI (1916 - 1979)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (kajakarz)

Urodził się 1 maja 1916 r. w Hamborn (Niemcy), ukończył szkołę średnią i uzyskał zawód technika górniczego. Jako kajakarz reprezentował I Poznański Klub Kajakowy i "Surmę" Poznań. Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski w dwójce kajakowej, na 1000 i 10000 metrów (1935). Po zakończeniu wojny aktywnie udzielał się w życiu polskiego kajakarstwa. Przez długi czas był prezesem Polskiego Związku Kajakowego (1953-1979), był także wiceprezesem (1960) ds. organizacyjnych Międzynarodowej Federacji Kajakowej (ICF) oraz członkiem zarządu PKOl (1960-1976).

Został odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim OOP i Złotym Medalem ICF. Zmarł podczas zgrupowania kadry olimpijskiej, której był kierownikiem, 12 marca 1979 r. w miejscowości Marino, niedaleko Rzymu. Klub "Górnik" z Czechowic-Dziedzic organizuje od 1979 r. zawody kajakowe o Memoriał Antoniego Bazaniaka.

BINIAKOWSKI  KLEMENS (1902 - 1985)

Olimpijczyk: Amsterdam 1928 r. (Lekkoatleta)

Urodzony 15 listopada 1902 r. w Nakle nad Notecią, tamże ukończył miejskie gimnazjum i zetknął się ze sportem. Dwukrotny olimpijczyk. Startował w 1928 r. w Amsterdamie i w 1936 r. w Berlinie.  Był lekkoatletą "Sokoła" Nakło w latach 1920-1925, "Polonii" Bydgoszcz w latach 1926-1928 oraz "Warty" Poznań w latach 1929-1937. Między 1927 i 1936 rokiem wystąpił w 21 meczach międzypaństwowych oraz czternastokrotnie ustanawiał rekord Polski w biegach indywidualnych i sztafetach (100 m - 10,7 s). Sięgał wielokrotnie po tytuł mistrza Polski (22 razy), triumfując w biegach na 200 m, 400 m, 4 x 100 m i 4 x 400 m.

Jego rekordy życiowe są następujące: 100 m - 10,6 s, 200 m - 22,1 s, 400 m - 48,8 s.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu przedostał się na Litwę, skąd próbował uciec do Szwecji. Schwytany przez Niemców, trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a później został przeniesiony do obozu w Hamburgu - Neuengame.

Gdy powrócił do kraju, postanowił oddać się pracy społecznej w sporcie i organizacji młodzieżowej TUR w mieście, z którego pochodził. Między 1958 a 1960 r. pełnił funkcję trenera młodzieży w bydgoskiej "Polonii". Pełnił również funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Nakle nad Notecią. Zmarł 6 marca 1985 r. w Nakle, gdzie został pochowany.

BUDZIŃSKI  HENRYK (1904 - 1983)

Olimpijczyk: Los Angeles 1932 r. (wioślarz)

Urodzony 29 listopada 1904 r. w miejscowości Bobryk, w guberni Baranowicze, syn Edwarda i Stanisławy Kamińskiej. Uczęszczał do szkoły powszechnej i technicznej w Homlu i Samatrze (Kujbyszew), gdzie przypadkowo znaleźli się rodzice, uchodzący w głąb Rosji przed Rewolucją Październikową. Po powrocie do Polski (1923), śmierci ojca i uzyskaniu uprawnień technika budowlanego, rozpoczął pracę zawodową (1924) i odbył służbę wojskową. Jego pasją życiową stało się wioślarstwo, które uprawiał w Klubie Wioślarskim 04 w Poznaniu (1926-1934). Skromne warunki fizyczne (170 cm, 66 kg) zastępował systematycznym treningiem, pracowitością i ambicją, nieustępliwością i uporem. Największe sukcesy osiągnął w dwójce bez sternika, zdobywając na Igrzyskach Olimpijskich 1932 r. w Los Angeles wraz z J. Mikołajczakiem brązowy medal olimpijski. Był to pierwszy medal olimpijski zdobyty przez sportowców Poznania i Wielkopolski. W przeciągu całej kariery sportowej zdobył także: 3 tytuły mistrza Polski (1929, 1930, 1931). Dwa dalsze tytuły mistrzowskie zdobył w czwórce bez sternika (1930, 1933). Duże sukcesy zanotował w mistrzostwach Europy: w Bydgoszczy (1929) wywalczył srebrny medal w dwójce bez sternika z Janem Krenz-Mikołajczakiem, w Liege (1930) z tym samym partnerem zdobył medal złoty, a w Paryżu (1931) tytuł wicemistrzowski wywalczył w czwórce bez sternika (z Kazimierzem Nowakowskim, Zbigniewem Kasprzakiem i Janem Krenz-Mikołajczakiem). W 1935 r. przeniósł się do Warszawy i po zakończeniu kariery zawodniczej pełnił obowiązki trenera w sekcji wioślarskiej miejscowego AZS. W grudniu 1939 r. w ramach wymiany jeńców został internowany w obozie w Kunau, a następnie Sagan, Görlitz, Vilingen. Przebywał tam cztery lata. Uciekł Niemcom dopiero w styczniu 1944, dotarł do Warszawy, gdzie mieszkał pod nazwiskiem Józef Kobylański. Walczył w Powstaniu Warszawskim, po jego zakończeniu został ewakuowany do Pruszkowa. W kwietniu 1945 r. osiedlił się w Gdańsku, gdzie pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego "Hydrobudowa 4" na stanowisku kierownika budów, aż do przejścia na emeryturę (1970). Pochłonięty pracą zawodową, niewiele czasu mógł poświęcić wioślarstwu. Popularny w swoim środowisku "Biżu" był jednak członkiem Morskiego Klubu Olimpijczyka w Gdańsku i m. in. uczestniczył w jubileuszowych spotkaniach klubowych (KW 04 Poznań) i związkowych (PZTW). Uhonorowany został m.in. Wielką Nagrodą Sportową (1930) i dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1931, 1959). Ożeniony z Ireną Grambo (1959), ekonomistką z "Hydrobudowy nr 6" w Świnoujściu, nie miał dzieci. Spośród czterech jego braci dwóch także uprawiało wioślarstwo: najstarszy Norbert (rocznik 1902), który był sternikiem i nawet dwukrotnym mistrzem Polski w czwórkach i ósemkach (1930), oraz Maksymilian (1910), który z kolei posiadał tytuły mistrzowskie w czwórce bez sternika (1931) i w dwójce bez sternika (1932). Obaj także reprezentowali barwy KW 04 Poznań. Zmarł w Gdańsku 18 marca 1983 r. i pochowany jest na cmentarzu Srebrzysko we Wrzeszczu.

BUDZYŃSKI  ROMUALD  JULIUSZ  MARIA (1933 - 1994)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (lekkoatleta)

Urodzony 23 września 1933 r. w Poznaniu, absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Sprinter klubu "Ogniwo" Poznań w latach 1950 - 1952, reprezentował także barwy OWKS Bydgoszcz, CWKS Warszawa i "Warty" Poznań. Jego rekordy życiowe to: 100 m - 10,9 s (17 maja 1952,  Kraków), 200 m - 22,2 s (15 czerwca 1952, Wałcz).

CIESIELCZYK  WALDEMAR (1958 - 2010)

Olimpijczyk: Seul 1988 r. (szermierz)

Urodzony 31 października 1958 r. w Poznaniu, absolwent średniej szkoły zawodowej (cukiernik). Florecista "Warty" Poznań. Złoty (1987), srebrny (1986, 1988) i brązowy (1984) medalista mistrzostw Polski w konkurencji indywidualnej oraz mistrz kraju (1981, 1983), wicemistrz (1980, 1984) i brązowy medalista (1979, 1986-1988) w  drużynie. Finalista mistrzostw Europy w Wiedniu (1982), gdzie zajął (indywidualnie) 4. miejsce oraz zwycięzca turnieju o Puchar Świata w 1984 r. Podczas Igrzysk w Seulu (1988) w konkurencji floretu drużynowego wraz z partnerami zajął V m. Mistrz Sportu (1984) i Zasłużony Mistrz Sportu. Żonaty. Mieszka w Poznaniu.

CYRANIAK  CZESŁAW (1914 - 1939)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (bokser)

Urodził się 1 czerwca 1914 r. w Poznaniu. Rozpoczął edukację w gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, a następnie przeniósł się do Państwowej Szkoły Mierniczo- Melioracyjnej, którą ukończył w 1934 r., otrzymując zawód mierniczego. Pracował w wyuczonym zawodzie do wybuchu II wojny światowej.

Sportem zainteresował się jeszcze jako gimnazjalista. W wieku czternastu lat rozpoczął trening bokserski w klubie "Warta" Poznań (1929-1938). Ponieważ uczniom nie wolno było należeć do klubów, postanowił występować pod pseudonimem "Kajnar" (jest to skrót od nazwiska czytanego od tyłu). Trenując pod okiem takich fachowców jak Feliks Stamm i Stefan Glon, szybko dostał się do drużyny "Warty" i stał się jednym z najlepszych pięściarzy w kraju (w kategoriach od muszej do lekkiej). Międzynarodową sławę uzyskał po pokonaniu mistrza olimpijskiego w wadze muszej, Istvana Enekesa, w 1933 r. Występował 10 razy w drużynie narodowej (1934-1936), odnosząc kilka zwycięstw. Pokonał m. in. aktualnego mistrza Europy w kategorii piórkowej, Niemca Otto Kastnera. W 1935 r. został mistrzem Polski w  wadze piórkowej.

Nawarstwiające się  i powtarzające kontuzje łuku brwiowego, nosa oraz prawej ręki, istotnej w zawodzie mierniczego, spowodowały zmniejszenie częstotliwości treningów i występów na ringu, ale nigdy nie przestał boksować.

Zginął 11 września 1939 r. w bliżej nieznanych okolicznościach. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mąkolicach.

ERTMAŃSKI  JAN (1902 - 1968)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (bokser)

Urodzony 5 października 1902 r. w Poznaniu, gdzie również zdobył wykształcenie i zainteresował się boksem. Karierę sportową rozwijał w miejscowych klubach: "Wielkopolskim Klubie Bokserskim" (1922-1924), "Pentatlonie" (1952) i "Warcie" (1926-1932). Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski: w wadze półśredniej (1924) i średniej (1926). W karierze stoczył 46 walk. Podczas okupacji niemieckiej (od 1943) był zmuszony ukrywać się w Warszawie pod fałszywym nazwiskiem. Po upadku Powstania Warszawskiego został uwięziony w obozie koncentracyjnym w Dachau a później w Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu zamieszkał w Londynie. Zmarł 10 maja 1968 r. i został pochowany w Londynie.

GAJOWNIK MICHAŁ (1981 - 2009)

Olimpijczyk: Sydney 2000 r. (kajakarz)

Kanadyjkarz, olimpijczyk z 2000 r. Urodził się 15 grudnia 1981 r. w Chrzanowie. Kajakarstwo uprawia od 1992 roku. Podstaw kajakarstwa uczył się od trenera Adama Smyka. W KS "Posnania" edukację sportową kontynuuje pod kierunkiem trenera Ireneusza Pracharczyka. Na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney (2000) zajął VIII miejsce. Ma na koncie 15 medali z mistrzostw świata, Europy i Polski. W 2005 r. w Mistrzostwach Świata wywalczył złoty i brązowy medal, a w Mistrzostwach Europy dwa tytuły wicemistrzowskie. Odznaczony został Srebrną Odznaką KS "Posnania" (2001).

GLON  STEFAN (1908 - 1957)

Olimpijczyk: Amsterdam 1928 r. (bokser)

Urodzony 2 lipca 1908 r. w Berlinie. Jego pierwszym klubem sportowym był "Heros", w którym poznawał boks od 1922 r. Po powrocie do kraju kontynuował treningi w takich klubach jak: "Wielkopolski Klub Bokserski" (1924), "Warta" Poznań (1925 - 1930), "Legia" Warszawa (1930) i "Warszawianka". Stoczył 156 walk. Był m. in. trzykrotnym indywidualnym mistrzem Polski w wadze muszej (1925) i koguciej (1928, 1929). Był też drużynowym mistrzem kraju w składzie "Warty" Poznań (1927).  Reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych (1928-1929), odnosząc trzy zwycięstwa.

Gdy zakończył karierę sportową w 1933 r., zajął się działalnością instruktorską w Warszawie. Przysłużył się do propagowania boksu w Białymstoku. Po wojnie był trenerem "Żyrardowianki". Zmarł 10 marca 1957 w Żyrardowie, gdzie został pochowany.

GÓRNY  JAN (1933 - 2018)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (hokeista na trawie)

Technik mechanik, wszechstronny sportowiec rodem z Gniezna, reprezentacyjny bramkarz. Urodzony 17 stycznia 1933 r. w Gnieźnie, absolwent Technikum Mechaniczno- Elektrycznego w Poznaniu (1965), wieloletni pracownik poznańskiego HCP, wszechstronny sportowiec. Uprawiał hokej na lodzie, grał w piłkę nożną i ręczną, był lekkoatletą i szybownikiem, ale największe sukcesy odniósł w hokeju nas trawie. Grając w "Warcie" Poznań (1954-1969), pięciokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski na boiskach otwartych (1963,1965, 1967, 1969) i dwukrotnie w hali (1963, 1967). 34 razy wystąpił w reprezentacji Polski na pozycji bramkarza. Potrafił mądrze i skutecznie kierować  obroną. Wzór pracowitości. Powszechnie lubiany zawodnik i kolega. Po zakończeniu kariery zawodniczej i uzyskaniu uprawnień trenerskich (1970) szkoleniowiec "Warty" Poznań, z którą zdobył 3 tytuły mistrza Polski (1972, 1972, 1975). W dalszych latach (1976-1978) był trenerem "Pocztowca". Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Działacz Klubu Olimpijczyka. Zmarł 13.07.2018.

Został pochowany na Cmentarzu Junikowskim.

GRZECHOWIAK  FLORIAN (1914 - 1972)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (koszykarz)

Urodził się 7 czerwca 1914 r. w Bottrop w Niemczech, ze sportem zetknął się w poznańskim gimnazjum im. Marii Magdaleny w którym uczył się w latach 1924 - 1928. Następnie był uczniem Szkoły Wydziałowej i studentem Państwowej Szkoły Budownictwa w Poznaniu. Pomimo raczej przeciętnych warunków fizycznych (172 cm wzrostu) wybrał koszykówkę, wstępując w 1934 r. do poznańskiego KPW (Kolejowe Przysposobienie Wojskowe). Po upływie roku awansował do pierwszej piątki tego klubu, która owiana legendą przeszła do historii, zdobywając tytuł mistrza Polski w 1935 i 1939 oraz wicemistrzostwo w 1937 r.

Czterdzieści cztery razy występował w barwach Polski, zdobywając 171 pkt. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich jak również trzykrotny uczestnik mistrzostw Europy. W Kownie w 1939 r. razem z reprezentacją Polski zdobył brązowy medal ME.

Oprócz koszykówki uprawiał piłkę ręczną, osiągając w niej także sukcesy. Razem z drużyną sięgnął trzy  razy po tytuł mistrza Polski, w latach 1937, 1938, 1946.

Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Poznaniu, pracując jako robotnik. Po zakończeniu wojny ukończył studia wyższe w Akademii Handlowej w Poznaniu i zaczął pracować na stanowisku naczelnika Zarządu Handlowo-Przemysłowego. Ponownie zaczął trenować, tym razem w "Kolejowym Klubie Sportowym". Zdobył trzykrotnie tytuł mistrza  Polski (w latach 1946, 1949, 1951) oraz dwa razy tytuł wicemistrza (w 1948 i 1950 r.). Był również uczestnikiem Mistrzostw Świata w Berlinie, gdzie razem z reprezentacją Polski zajął VII miejsce.

Gdy zakończył karierę sportową w 1951 r., rozpoczął pracę trenera w klubie KKS "Lech". W trakcie swojej 21-letniej pracy wychował wielu świetnych zawodników. Trenował również reprezentację Polski kobiet uczestnicząc w mistrzostwach Europy w latach 1952, 1956, 1960. Umarł w Poznaniu 24 lipca 1972 r. Został pochowany na Cmentarzu Junikowskim.

GZOWSKI  KAZIMIERZ ALEKSANDER (1901 - 1986)

Olimpijczyk: Amsterdam 1928 r. (dżokej)

Urodził się 8 października 1901 r. w Summach (gubernia charkowska), był absolwentem siedmioklasowego gimnazjum w Smiele (gubernia kijowska). Został wcielony do armii rosyjskiej i w składzie jej 11. Pułku Kozaków wziął udział w I wojnie światowej (1916 - 1917). Od 1 sierpnia 1919 r. służył w  armii polskiej. Po ukończeniu szkoły podchorążych i nauce w Centrum Wyszkolenia Kawalerii oraz w Centralnej Szkole Gimnastyki i Sportów został przeniesiony do 15. Pułku Ułanów Poznańskich, w którym przeszedł wszystkie etapy wtajemniczenia żołnierskiego (dowódca plutonu, dowódca szwadronu, p. o. dowódcy do spraw uzbrojenia). Był szanowany i doceniany przez przełożonych. Szczególnie widoczne było jego zaangażowanie sportowe.

W konkursach hippicznych  uczestniczył od roku 1923 r. Szczególnie wyróżnił się w 1928 r. podczas startów w Nicei, Brukseli, Amsterdamie i Warszawie. W roku 1929 startował w Budapeszcie i Nowym Jorku. Zwyciężał trzy razy w pięciu startach w konkursach o Puchar Narodów (Nicea 1928, Warszawa 1928, Nowy Jork 1929). W karierze sportowej zdobył około 150 nagród indywidualnych i drużynowych w konkursach skoków i w WKKW. Największy sukces odniósł na Igrzyskach Olimpijskich. Według opinii fachowców jeździł elegancko, skakał pewnie i stylowo. Niestety, zły stan zdrowia sprawił, że zaprzestał uprawiania sportu. 30 kwietnia 1935 przeszedł jako żołnierz w stan spoczynku. Kontaktu z 15. Pułkiem Ułanów Poznańskich nie zerwał nigdy. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w bitwie nad Bzurą, a w połowie listopada jako dowódca kompanii był już w organizującym się we Francji 2. Pułku Grenadierów, w składzie którego brał dalszy udział w II wojnie światowej. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie był instruktorem jazdy konnej. Miał także wychowanków we Francji i Kanadzie. Odznaczony orderem Virtuti Militari. Zmarł 25 czerwca 1986 r. w Londynie, gdzie został pochowany.

HELJASZ ZYGMUNT (1908 - 1963)

Olimpijczyk: Los Angeles 1932 r. (lekkoatleta)

Urodzony 21 września 1908 r. w Poznaniu. Sportem zainteresował się już w pierwszej klasie gimnazjum im. Marii Magdaleny. Interesował się piłką nożną, później  boksem. Posiadał ogromny potencjał i świetne warunki fizyczne (188 cm i 100 kg). Zaczął trenować w sekcji bokserskiej "Warty" Poznań. Niestety, podczas swych startów w wadze ciężkiej nie odniósł większych sukcesów. W boksie osiągnął tytuł mistrza okręgu oraz wicemistrza Polski.

Za namową wieloboisty i instruktora Leona Urbaniaka, zaczął uprawiać lekkoatletykę (rzuty) w poznańskiej "Warcie". Całą swoją karierę sportową "przetrenował" właśnie w tym klubie (1926-1936). W 1927 r. był w gronie lekkoatletów, przygotowujących się do Igrzysk w Amsterdamie pod okiem Estończyka Aleksandra Klumberga. Niestety, podczas czterech eliminacji nie uzyskał minimum kwalifikującego do startu w Igrzyskach. Dopiero w 1928 r. osiągnął pierwszy sukces, zdobywając trzy tytuły mistrza - w kuli (jednorącz i oburącz) i w dysku. Od tamtej pory przez kilka lat był liderem w rzutach, szczególnie w pchnięciu kulą. W tej dyscyplinie pobił nawet rekord świata: odległość 16,05 m osiągnął w Poznaniu 29 czerwca 1932 r.

Czternastokrotnie był mistrzem Polski: w pchnięciu kulą (1928-1934), w rzucie dyskiem (1931, 1932, 1935), w rzucie młotem (1931), w pchnięciu kulą oburącz (1928, 1929) oraz w rzucie dyskiem oburącz (1928). Osiemnaście razy bił rekord Polski w konkurencjach rzutowych kulą, dyskiem i kulą oburącz. Osiemnaście razy reprezentował biało-czerwone barwy w meczach międzypaństwowych (w latach 1929-1935, 35 startów, 13 zwycięstw indywidualnych).

Z powodu zatargu pomiędzy PZLA (Polski Związek Lekkoatletyki) i PKOl (Polski Komitet Olimpijski) Heljasz został skreślony z listy zawodników na Igrzyska Olimpijskie  w 1936 r. oraz zdyskwalifikowany na okres jednego roku. W 1937 r. wyjechał do Belgii i objął posadę trenera klubu "Beerschot" w Brukseli. Po roku wrócił do kraju i zajął się szkoleniem w klubie "Pogoń" Katowice. Trenował lekkoatletów aż do wybuchu wojny. Podczas okupacji w latach 1939 - 1945 był więźniem obozów koncentracyjnych w Gross- Rosen i Sachsenhausen. Po zakończeniu wojny przebywał przez wiele lat w Szczecinie gdzie trenował m. in. E. Potrzebowskiego i S. Lewandowskiego. Umarł w Poznaniu 12 czerwca 1963 r.

HENSLER  LESZEK (1956 - 2015) 

Olimpijczyk: Moskwa 1980 r. (hokeista na trawie)

Ps. "Kana", nauczyciel wf, trener. Urodzony 4 lutego 1956 r. w Gnieźnie, absolwent Technikum Mleczarskiego we Wrześni (1976) i AWF w Poznaniu (1983), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II klasy. Hokeista na trawie "Stelli" Gniezno oraz poznańskich klubów "Lech" i "Grunwald", z którymi zdobył 9 tytułów mistrza Polski: 1974 ("Stella"), 1977, 1978, 1984-1987 ("Lech") i 1993 oraz 1994 ("Grunwald"). Pomocnik. Mistrz gry w środku pola. W reprezentacji Polski rozegrał 219 spotkań (współrekordzista wraz z Jerzym Wybieralskim), strzelając 26 bramek (1975-1993). Trzykrotny uczestnik mistrzostw świata (1978, 1982, 1986) i Europy (1978, 1983, 1987). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

HOFFMAN  KAROL  PS. "MALINOWSKI" (1913 - 1971)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (lekkoatleta)

Urodził się 19 sierpnia 1913 r. w Orliczku niedaleko Pniew. Absolwent Gimnazjum im. Marii Magdaleny, a następnie student Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego. Pierwszą pracę podjął na stanowisku referenta do spraw wychowania fizycznego i sportu w Dyrekcji Kolei Państwowych w Poznaniu (od lipca 1937). Będąc jeszcze uczniem, uprawiał lekkoatletykę w klubie "Warta" Poznań (1929-1936), a następnie w AZS Poznań (1936-1939, 1945-1950). Skakał wzwyż i w dal, pasjonował się także trójskokiem. Dziewięciokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski skoku w dal (1934, 1935, 1938-1939), skoku wzwyż (1937, 1938) oraz trójskoku (1936). Był 13 razy reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych (w latach 1934-1950), odnosząc w dwudziestu startach 6 zwycięstw indywidualnych.

Po zakończeniu wojny kontynuował studia, które ukończył w 1945 r., a w 1961 r. otrzymał tytuł doktora nauk wychowania fizycznego. Od 1946 r. był pracownikiem naukowym Studium WF Uniwersytetu Poznańskiego, a później WSWF Poznań. Był kierownikiem Katedry Teorii i Metodyki Lekkoatletyki WSWF, a później, do 1962 r., Katedry Teorii i Metodyki Sportu. Napisał wiele prac naukowych i artykułów fachowych. Od 1936 był instruktorem w AZS i KPW Poznań, od 1946 r. trenerem klubów poznańskich. Natomiast w latach 1952-1958 był trenerem kadry narodowej w skoku wzwyż i rzucie dyskiem. Prezes AZS Poznań oraz wiceprezes KKS Poznań. Popularyzator sportu. Przez 25 lat prowadził poranną gimnastykę na antenie Polskiego Radia  (1946 - 1971). Został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł w Poznaniu 28 lutego 1971 r.

JANKOWIAK  STANISŁAW (1941 - 1999)

Olimpijczyk: Tokio 1964 r. (kajakarz)

Urodzony 8 maja 1941 r. w Zasutowie. Kajakarz "Zawiszy" Bydgoszcz (1962-1963) i poznańskiej "Warty" (1964-1966). Jedenastokrotny mistrz Polski: K-2 10000 m (1965, 1966), K-2 1000 m (1964, 1965, 1966), K-4 1000 m (1964), K-4 10000 m (1962, 1963, 1965, 1966), K-1 4x500 m (1963). Olimpijczyk z Tokio (1964) na K-4 na dystansie 1000 m (osada odpadła z rywalizacji w półfinale). Mistrz Sportu. Był żonaty  i miał dwie córki. Zmarł w Poznaniu 11 maja 1999 r.

JARZEMBOWSKI  JANUSZ (1933 - 1961)

Olimpijczyk: Melbourne 1956 r. (lekkoatleta)

Sprinter, uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Melbourne (1956) i w Rzymie (1960).

Urodzony 29 listopada 1933 r. w Poznaniu, absolwent Technikum Mechanicznego. Lekkoatleta "Stali" Poznań (1953), CWKS Warszawa (1954-1955) i poznańskiej "Warty" (1955-1961). Dwudziestoczterokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1955-1960). Zmarł w Poznaniu 14 czerwca 1961 r.

KASPRZAK  ZDZISŁAW (1910 - 1971)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (koszykarz)

Urodzony 16 grudnia 1910 r. w Poznaniu, gdzie zdobył wykształcenie i zainteresował się sportem. Lubił różne jego odmiany, jednak największe sukcesy odnotował w koszykówce, której uprawianie w stolicy Wielkopolski zainicjował. Reprezentował barwy poznańskich klubów "Czarna Trzynastka" (1926-1930), AZS (1930-1932), KPW (1933-1939) i KKS (1945-1950). Ośmiokrotnie wywalczył z nimi tytuły mistrza kraju (1928, 1930, 1931, 1932, 1935, 1939, 1946, 1949). W barwach Polski  rozegrał łącznie 33 mecze, zdobywając w nich 182 punkty. Uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie (1936), gdzie Polska zajęła IV miejsce. Poza koszykówką sukcesy sportowe święcił również w innych dyscyplinach sportu - piłce ręcznej (brązowy medal Mistrzostw Polski - 1935) oraz siatkówce (trzy złote medale MP - 1937, 1938, 1946). W tej ostatniej dyscyplinie uczestniczył również w Mistrzostwach Świata w 1938 roku (5. miejsce). Znakomite wyniki osiągał w wioślarstwie, reprezentując barwy poznańskiego klubu KW 04 (1928-1933). Był sześciokrotnym mistrzem Polski: w ósemce (1929-1932) i czwórce bez sternika (1930, 1931). Podczas mistrzostw Europy zdobył brązowy medal w ósemce (1929) i srebrny w czwórce bez sternika (1931). W czasie wojny był żołnierzem Armii Krajowej. Po odmowie podpisania niemieckiej listy narodowościowej ukrywał się pod nazwiskiem Jan Grzesik. Po zakończeniu kariery sportowej zdobył niezbędne uprawnienia instruktorskie (siatkówka, koszykówka, piłka ręczna) oraz dyplom trenera w koszykówce. Zmarł w Poznaniu 5 sierpnia 1971 roku.

KEGEL  MARIAN (1945 - 1972)

Olimpijczyk: Meksyk 1986 r. (kolarz)

Urodzony 25 maja 1945 r. w Poznaniu. Czołowy poznański kolarz szosowy lat sześćdziesiątych. Zawodnik "Lecha" Poznań i "Legii" Warszawa (w czasie służby wojskowej). Drużynowy mistrz Polski (1966), wielokrotny srebrny i brązowy medalista MP indywidualnie. Dwukrotny uczestnik mistrzostw świata, czterokrotny uczestnik Wyścigu Pokoju.  W 1968 roku w Meksyku podczas Igrzysk Olimpijskich reprezentował Polskę w wyścigu drużynowym i indywidualnym. Najlepszy polski kolarz w klasyfikacji PZKol i Challenge "PS" (1966). Zmarł w 1972 r. w Poznaniu.

KOBYLIŃSKI  ANDRZEJ  JÓZEF (1931 - 1990)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (dżokej)

Urodzony 5 grudnia 1931 r. w Urbanowie (pod Nowym Tomyślem). Karierę jeździecką rozpoczął w 1950 r. w PSK Bielin Nowy. Stamtąd przeniósł się do PSO Sieraków, a następnie reprezentował barwy poznańskiego ZTKE, gdzie także ukończył kurs instruktorów jazdy konnej. Po likwidacji ośrodka PZJ w Poznaniu (1963) i wywiezieniu koni do CWKS Legia wycofał się na 6 lat z jeździectwa. Dwukrotny mistrz Polski: w ujeżdżeniu (1959) i WKKW (1961). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960). Dwukrotny uczestnik Pucharu Narodów w skokach oraz m. in. Mistrzostw Europy w 1959 roku, gdzie w drużynie WKKW zajął 4. miejsce. Po zakończeniu zawodniczej kariery zajął się pracą trenerską. Zmarł w Łobzie 6 kwietnia 1990 r.

KOZŁOWSKI  MARIAN (1915 - 1943)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (kajakarz)

Urodzony 6 czerwca 1915 r. w Poznaniu, gdzie rozpoczął kajakarską karierę w barwach miejscowej "Surmy". Reprezentował kraj podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie zajął 11 miejsce w wyścigu kajakowych dwójek na 10000 metrów.

W czasie II wojny światowej został wywieziony na roboty przymusowe na terytorium Trzeciej Rzeszy, gdzie zginął podczas jednego z bombardowań alianckich w 1943 roku.

KRENZ - MIKOŁAJCZAK JAN STANISŁAW (1907 - 2002)

Olimpijczyk: Los Angeles 1932 r. (wioślarz)

Urodził się 30 marca 1907 r. w Poznaniu. Absolwent Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Bergera w Poznaniu i Państwowej Szkoły Budownictwa w Poznaniu. Pomimo nie najlepszych warunków fizycznych (172 cm, 68 kg) zaczął uprawiać wioślarstwo. Trenował w barwach takich klubów jak: AZS, "Surma", Jachtklub Wielkopolski. Największe jednak sukcesy osiągnął reprezentując KW 04 Poznań. Dziewięć razy był  mistrzem Polski. Trzykrotnie zdobywał medale na mistrzostwach Europy: srebrny (Bydgoszcz, 1929) w konkurencji dwójka bez sternika, złoty (Liege, 1930) i srebrny (Paryż, 1931) w konkurencji czwórka bez sternika. Największym jego sukcesem było zdobycie brązowego medalu na Igrzyskach Olimpijskich 1932 r., tym bardziej, że Polska osada nie należała do faworytów. Osiągnięcie biało-czerwonych uznano za niespodziankę zawodów.

Od 1938 r. pracował jako technik w magistracie. W czasie wojny w 1943 r. został wywieziony na budowę niemieckiej linii obrony (Witebsk, Orsza, Smoleńsk). Podczas odwrotu został "przejęty" przez Armię Czerwoną i wywieziony do obozu pracy pod Leningradem (1944-1946). W 1946 r. uciekł  z transportu jenieckiego. Po zakończeniu zawieruchy wojennej zamieszkał w Poznaniu, skończył studia i zajął się pracami przy odbudowie i rozbudowie Poznania, Leszna, Jarocina oraz Katowic. Pracował też społecznie w klubach KW 04 (1950-1959), AZS (1959-1970) i w "Trytonie" (1970-1973), ucząc wioślarstwa młodych zawodników.

Przez wiele lat zapomniany, został zaproszony na jubileusz PKOl do Teatru Wielkiego w Warszawie, w 1999 r. W trakcie uroczystości 80-lecia PKOl został udekorowany olimpijskim medalem za zasługi  przez samego prezydenta MKOl, Juana Antonio Samarancha. Kawaler Krzyża Komandorskiego OOP (1999). Wyróżniony Wielką Honorową Nagrodą Sportową PUWFiPW (1930) za zdobycie tytułu mistrza Europy w dwójce bez sternika (pierwszy raz w historii polskiego wioślarstwa). "Honorowy Członek PZTW" (1999).

Do końca życia utrzymał znakomitą kondycję fizyczną i psychiczną. W wieku 70. lat wspinał się wraz z synem na Żółtą Turnię w Tatrach, a zbliżając się do 90. roku życia (w łodzi jako szlakowy) popłynął wraz z kolegami parę kilometrów Wartą. Zmarł w Poznaniu 15 grudnia 2002 r.

KRÜGER  JAROGNIEW (1946 - 2019)

Olimpijczyk: Moskwa 1980 r. (żeglarz)

Urodzony 23 listopada 1946 r. w Poznaniu. Ukończył miejscową AWF. Żeglarz, przez całą karierę związany z JKW Poznań. Przez długi okres czasu pływał w klasie Finn, potem partner Bogdana Kramera w Tornado, z którym zdobył mistrzostwo Polski. Olimpijczyk z Moskwy (1980). Mieszka w Poznaniu.

KUBIAK CZESŁAW (1932 - 1996)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (hokeista na trawie)

Urodzony 25 marca 1932 r. w Gnieźnie. Karierę hokeisty rozpoczynał w miejscowym "Ogniwie". Podczas służby wojskowej grał w OWKS Wrocław (zdobył w 1954 r. tytuł mistrza Polski) i OWKS Poznań (od 1957 r. WKS "Grunwald" Poznań). Z OWKS Poznań był dwukrotnie mistrzem kraju (1955, 1966). Pięćdziesięciokrotny reprezentant Polski w latach 1954-1967 (środkowy obrońca), zdobył dla barw narodowych 4 bramki. Wspaniały kolega, opiekun młodzieży, Mistrz Sportu, ojciec olimpijczyka z Moskwy Mariusza Kubiaka i brat Kazimierza, trzydziestosześciokrotnego reprezentanta Polski. Zmarł w Poznaniu 11 lipca 1996 r.

KURYŁŁOWICZ  STANISŁAW (1909 - 1945)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (wioślarz)

Urodzony 6 czerwca 1909 r. w Wierdubje, pow. Grodno. Uczył się w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Adama Mickiewicza w Grodnie, które ukończył, otrzymując  świadectwo dojrzałości w 1929 r. W tym samym roku wstąpił na Wydział Leśny SGGW. Studia jednak przerwał (1931). Był pracownikiem stołecznego AZS, odbył służbę wojskową (1932-1933), po czym przeniósł się (1933) na Wydział Rolniczo-Leśny UAM w Poznaniu. Studiował do jesieni 1937, po czym otrzymał posadę urzędnika w Centrali Rolników S.A. w Poznaniu, gdzie pracował do wybuchu wojny w 1939 r. Wioślarstwo zaczął uprawiać w końcu lat dwudziestych, reprezentując barwy stołecznego AZS i WTW (1929-1933), a w latach następnych (1934-1939) KW 04 i AZS Poznań. Był pięciokrotnym mistrzem Polski: w  dwójce ze sternikiem (1934, 1935, 1937, 1938) i w czwórce ze sternikiem (1936). Starty w mistrzostwach Europy rozpoczął w Lucernie (1934), gdzie wywalczył 4. miejsce w dwójce ze sternikiem (z Witoldem Leporowskim i Mieczysławem Bąclerem). Rok później w Berlinie, startując w tym samym składzie zdobył brązowy medal, a sukces ten powtórzył w Amsterdamie (1937), płynąc z Lechem Manitiusem i Mieczysławem Bąclerem. W innej osadzie startował na Igrzyskach Olimpijskich. Tuż  przed wojną Kuryłłowicz odniósł  jeszcze kilka sukcesów. M. in. (wraz z  Lechem Manitiusem i sternikiem Dobrzyckim) zdobył tytuł akademickiego mistrza świata w Paryżu (1937). Był w kadrze olimpijskiej i przygotowywał się do kolejnych igrzysk olimpijskich (1940). W kampanii wrześniowej 1939 walczył w stopniu kpr. pchor. w składzie 36. Pułku Piechoty. Po powrocie do Poznania uczestniczył w konspiracyjnym życiu muzycznym miasta. Zginął w czasie walk o Cytadelę poznańską 2 lutego 1945 r. (okolice ulicy Libelta).

LEPOROWSKI  WITALIS (1907 - 1978)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (wioślarz)

Urodził się 14 kwietnia 1907 r. w Poznaniu, ukończył Miejską Szkołę Handlową. Reprezentant KW 04 Poznań, startował siedem razy na mistrzostwach Europy: w 1929 r. w Bydgoszczy, 1930 r. w Liege, 1931 r. w Paryżu, 1932 r. w Belgradzie, 1933 r. w Budapeszcie, 1934 r. w Lucernie, 1935 r. w Berlinie. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1936) w czwórce ze sternikiem odpadł w repasażach. Zmarł 30 sierpnia 1978 r. w Poznaniu.

LERCZAK - JANISZEWSKA - SOBOTTA - NOWICKA BARBARA (1936 - 2000)

Olimpijka: Melbourne 1956 r. (lekkoatletka)

Historyk sztuki, czołowa sprinterka legendarnego polskiego Wunderteamu. Trzykrotna uczestniczka igrzysk olimpijskich (1956, 1960, 1964), brązowa medalistka w sztafecie 4x100 m (1960). Urodzona 4 grudnia 1936 r. w Poznaniu. Ukończyła tu liceum ogólnokształcące po czym studiowała na WSE w Sopocie, na UJ i na krakowskiej AWF. Trzydziestotrzykrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych (1952-1964). Mistrzyni Europy (Sztokholm 1958) w biegu na 200 m. Zasłużona Mistrzyni Sportu, odznaczona między innymi złotym medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarła  21 listopada 2000 r.

LESIŃSKI  ZDZISŁAW (1921 - 2000)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (gimnastyk)

Urodzony 19 września 1921 r. w Poznaniu, absolwent Technikum Ekonomicznego, pianista i trener. Jako gimnastyk był zawodnikiem takich poznańskich klubów jak "Sokół" i HCP Poznań. Jego kariera sportowa rozpoczęła się w 1932 r. a zakończyła w 1956 r. Siedem razy zdobył tytuł mistrza Polski,  w następujących konkurencjach gimnastycznych: wielobój (1950), poręcze (1951, 1954), kółka (1950, 1951, 1952), drążek (1950). Po zakończeniu kariery sportowej został trenerem oraz przewodniczącym Rady Trenerów "Warty" Poznań (1973-1976). Był też działaczem Okręgowego Związku Gimnastycznego, sędzią klasy międzynarodowej. Mistrz Sportu (1957), został odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł w Poznaniu 22 sierpnia 2000 r.

LUDWICZAK  WITALIS (1910 - 1988)

Olimpijczyk: Lake Placid 1932 r. (hokeista na lodzie)

Urodzony 20 kwietnia 1910 r. w Poznaniu, absolwent miejscowego gimnazjum im. Marii Magdaleny w 1929 r. i wydziału Prawno - Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie otrzymał tytuł magistra prawa w 1933 r. Związał karierę zawodową właśnie z tą uczelnią. Wykładał jako profesor prawa cywilnego. Jeden z lepszych hokeistów lat trzydziestych, również wioślarz. Reprezentował takie kluby jak: AZS Poznań, "Pogoń" Katowice i "Lechia" Poznań. Razem z drużyną poznańskich akademików zdobył tytuł mistrza Polski w 1934 r. W barwach narodowych wystąpił 47 razy,  w latach 1931-1939, strzelając 3 bramki. Pięciokrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata: 1933 - Praga, 1935 - Davos, 1937 - Londyn, 1938 - Praga, 1939 - Bazylea.

Uprawiał także wioślarstwo, uzyskując nawet tytuł mistrza Polski w czwórkach bez sternika (1933). Uczestniczył także w mistrzostwach Europy w tej dyscyplinie

Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Został jeńcem oflagu Woldenberg, gdzie uczestniczył w olimpiadzie obozowej, tam zorganizowanej (1944).

Po zakończeniu wojny został pracownikiem naukowym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Był autorem ponad sześćdziesięciu prac naukowych z zakresu prawa. W 1955 r. był trenerem kadry narodowej hokeistów. Działacz sportu akademickiego. Wieloletni prezes klubu AZS Poznań.

Odznaczony m. in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim OOP jak również Złotym Krzyżem Zasługi. Kawaler medalu Kalos Kagathos w 1985 r. Zmarł w Poznaniu 17

czerwca 1988 r.

ŁÓJ  EWARYST  ANTONI (1912 - 1973)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (koszykarz)

Urodził się 30 sierpnia 1912 r. w Strzelnie, gdzie ukończył gimnazjum i uzyskał zawód rzemieślnika. Był koszykarzem poznańskiego KPW i "Lecha". Zdobył 3 razy tytuł mistrza Polski, w latach 1936, 1939, 1946. Brązowy medalista Mistrzostw Europy w Kownie (1939). Reprezentował Polskę 23 razy (1935 - 1939), zdobywając 108 punktów. Zmarł 30 sierpnia 1978 r. w Poznaniu.

ŁUKOMSKA - OLEJNICZAK URSZULA WANDA (1926 - 1986)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (gimnastyczka)

Urodzona 1 grudnia 1926 r. w Poznaniu, absolwentka szkoły średniej, instruktorka sportu. Gimnastyczka w klubie "Stal" Poznań w latach 1946-1954. Zdobyła tytuł mistrzyni Polski na równoważni oraz tytuł wicemistrzyni w wieloboju w 1947 r. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach (1952) w czwórboju indywidualnie zajęła 123 miejsce, natomiast w konkursie czwórboju drużynowo wraz z D. Horzonek, Z. Kowalczyk, U. Marcińczak, S. Moroń, H. Rakoczy, S. Reindl i B. Ślizowska zajęła 8 miejsce. Mistrzyni Sportu (1957). Działaczka sportowa. Zmarła 28 listopada 1986 r.

Pochowany został na Cmentarzu Junikowskim.

MAJCHRZYCKI  WALTER  WITOLD (1909 - 1993)

Olimpijczyk: Amsterdam 1928 r. (bokser)

Urodzony 4 lutego 1909 r. w Berlinie, ukończył w Poznaniu szkołę średnią, gdzie po raz pierwszy zetknął się z pięściarstwem. Reprezentował barwy miejscowych klubów w tym: "Wielkopolski Klub Bokserski" (1924-1925), "Warta" (1926-1935), "Sokół" (1937-1939). W  karierze sportowej (1924-1935) stoczył 219 walk. 13 razy reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych (1928 - 1935), odnosząc 9 zwycięstw. Siedmiokrotnie  sięgnął po tytuł indywidualnego  mistrza Polski: w wadze lekkiej (1926, 1928) i w wadze średniej (1929-1931, 1934, 1935). Pięciokrotny drużynowy mistrz kraju w barwach poznańskiej "Warty" (1927, 1930, 1932/33, 1933/34, 1934/35).  Trzykrotny uczestnik mistrzostw Europy, w tym dwukrotny srebrny medalista: 1930 (Budapeszt) i 1934 (także Budapeszt).

Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku, dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w obozach jenieckich. Po wyzwoleniu służył w II Korpusie, gdzie zaczął organizować zgrupowania bokserskie jak również treningi i zawody.

Gdy powrócił do kraju w 1947 r., został trenerem w poznańskim klubie "Warta". Brał również udział w szkoleniu centralnym, przygotowując przyszłych olimpijczyków do występu na IO w Helsinkach. Prowadził zajęcia praktyczne oraz teoretyczne na kursach trenerskich i instruktorskich w WSWF w Poznaniu (1952-1959). Trenował także zawodników z innych krajów: Finlandii i Turcji. W kraju szkolił w takich klubach jak: "Olimpia" Poznań, "Stal" Stalowa Wola, "Widzew" Łódź, "Budowlani" Poznań. Napisał podręcznik "Szkolenie boksu na szczeblu podstawowym", który ukazał się również  w Turcji.

Zasłużony działacz kultury fizycznej. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Laureat nagrody im. A. Rekszy (1987), wraz z Henrykiem Chmielewskim. Zmarł 4 grudnia 1993 r. w Poznaniu, gdzie został pochowany. 

MARCHLIK  RYSZARD (1939 - 2015)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (kajakarz)

Urodzony 3 listopada 1939 r. w Chełmnie. Zawodnik m. in. sekcji kajakarskiej "Warty" Poznań (1954-1970). Osiemnastokrotny mistrz Polski. Trzykrotny olimpijczyk: Rzym (1960),Tokio (1964), Meksyk (1968). Absolwent Technikum Samochodowego w Szczecinie (1959) i poznańskiej AWF (1970), gdzie otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego i uprawnienia trenera II klasy (następnie I klasy). Jeden z najwybitniejszych polskich szkoleniowców (był trenerem kadry narodowej juniorów i seniorów, a także trenerem olimpijskim w latach 1972-1983). Zasłużony jako założyciel i trener w ośrodku szkolenia juniorów PZK w Poznaniu. Także Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Mieszka w Niemczech (Bochum).

MATŁOKA  MARIAN (1918 - 1986)

Olimpijczyk: Londyn 1948 r. (kajakarz)

Urodzony 3 listopada 1918 r. w Nowym Karminie koło Pleszewa. Swoją całą kajakarską karierę związał ze stolicą Wielkopolski, reprezentując barwy kilku poznańskich klubów (KK 28, "Surma" i "Ogniwo"). Trzynastokrotny mistrz Polski w konkurencji dwójek i czwórek. Po zakończeniu kariery sportowej zaangażował się w rozwój kajakarstwa na Pomorzu Zachodnim. Założyciel sekcji kajakarskiej WTS "Orzeł" w Wałczu. Zasłużony Mistrz Sportu i Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 8 listopada 1986 r. w Wałczu.

MINICKA  (CIEŚLIK) GENOWEFA (1926 - 1992)

Olimpijka: Helsinki 1952 r. (lekkoatletka)

Urodzona 27 czerwca 1926 r. w Grudziądzu. Wszechstronna lekkoatletka, reprezentowała barwy klubów ze stolicy Wielkopolski: "Odzieżowca" (1947-1948), "Włókniarza-Lechii" (1949), "Budowlanych" (1952-1953 i 1956) oraz "Olimpii" (1959-1966). Dwunastokrotnie zdobywała tytuł mistrzyni Polski w wielu dyscyplinach lekkoatletycznych (ośmiokrotna rekordzistka kraju). Dwukrotna uczestniczka igrzysk olimpijskich: w Helsinkach (1952) i w Melbourne (1956). Poza tym brała udział w akademickich mistrzostwach świata (1949, 1951) oraz Międzynarodowych Igrzyskach Sportowych Młodzieży (1955), gdzie jednak nie osiągnęła znaczących wyników. Zmarła w Poznaniu 26 kwietnia 1992 r.

MUSIELAK  WALENTY (1913 - 1977)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (piłkarz nożny)

Urodzony w 1913 r. Chociaż znalazł się w kadrze na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie (1936), informacje o nim są znikome. Należał do grona najskuteczniejszych graczy klubu sportowego H. Cegielski Poznań. Podczas Igrzysk był zawodnikiem rezerwowym i tylko raz skorzystano z jego usług (zresztą zaraz po rozpoczęciu spotkania uległ bolesnej kontuzji i statystował tylko na boisku do końca meczu). Potem już nigdy nie założył koszulki z białym orłem, a poznańscy historycy sportu nie zainteresowali się dalszymi losami tego olimpijczyka.

PATRZYKONT  JANUSZ  STANISŁAW (1912 - 1982)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (koszykarz)

Urodził się 9 maja 1912 r. w Kramsku. Ukończył Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego oraz Państwową Szkołę Budownictwa w Poznaniu, zdobywając tytuł technika projektanta. W trakcie nauki uprawiał kilka dyscyplin sportowych, jednak największe sukcesy osiągał w koszykówce. Po odejściu z drużyny gimnazjalnej rozpoczął treningi w klubie AZS Poznań, z którym zdobył trzy tytuły mistrza Polski (1930 - 1932). Po 1932 r. grał w słynnym KPW, zdobywając mistrzostwo w latach 1935 i 1939 oraz wicemistrzostwo w 1937 r. Reprezentował kraj 16 razy, zdobywając 108 punktów.

Odnosił znaczne sukcesy również w innych dyscyplinach sportowych: w piłce ręcznej z zespołem KPW (mistrz Polski 1937, 1938), w hokeju na lodzie z AZS Poznań (mistrz Polski 1933) i w wioślarstwie (mistrz Polski 1935 w ósemce  w barwach KW 04). Po zakończeniu II wojny światowej zdobył jeszcze tytuł mistrza Polski w koszykówce i piłce ręcznej (1946). Po zakończeniu kariery zawodniczej uczestniczył aktywnie w odbudowie życia sportowego Poznania i Wielkopolski. Największe sukcesy trenerskie odniósł w I ligowym KKS "Lech" - z zespołem tego klubu czterokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1949, 1951, 1955, 1958) oraz dwukrotnie tytuł wicemistrza (1948 i 1950). Był również trenerem drużyn reprezentacyjnych: męskiej i żeńskiej.

Zmarł w Poznaniu 9 grudnia 1982 r. Pochowany został na Cmentarzu Junikowskim.

PIŁAT  STANISŁAW (1909 - 1993)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (bokser)

Urodzony 13 kwietnia 1909 r. w Nowym Targu. Znakomitymi warunkami fizycznymi bardzo szybko zwrócił na siebie uwagę trenerów boksu. Był jednym  z największych bokserów okresu międzywojennego. Swój ogromny talent  rozwijał m. in. w poznańskiej "Warcie" (1931-1936). Aż sześciokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski w wadze ciężkiej (1934-1939). Reprezentował Polskę podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1936). W sumie stoczył 170 walk. Po zakończeniu kariery zawodniczej został nauczycielem wychowania fizycznego w Nowym Targu, gdzie zajął się szkoleniem młodzieży. Zmarł 10 maja 1993 roku w Nowym Targu, gdzie go pochowano.

PTAK  ANDRZEJ (1938-2018)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (hokeista na trawie)

Ps. "Piciu". Urodzony w 1938 r. w Michorzewie. W barwach poznańskiej "Warty" wywalczył 9 tytułów mistrza Polski na otwartych boiskach (1963-1971) i 4 w hali (1963, 1967, 1969, 1971). Napastnik drużyny narodowej. Czterdziestopięciokrotny reprezentant Polski (1958-1967), strzelił dla reprezentacji 6 bramek. Rezerwowy zawodnik podczas IO w Rzymie (1960). Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu (1957) i Politechniki Poznańskiej (1963). Mistrz (1961) i Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Działacz i sędzia sportowy w "Warcie" i PZHT. Gra jeszcze w drużynie weteranów Poznania i w reprezentacji Polski,  która w Hamburgu (2001) zwyciężyła w nieoficjalnych Mistrzostwach Europy Weteranów.

ROZMIAREK  HENRYK (1949-2021)

Olimpijczyk: Monachium 1972 r. (piłkarz ręczny)

Urodzony 13 stycznia 1949 r. w Poznaniu, absolwent Technikum Mechanicznego nr 1 w Poznaniu i gdańskiej AWF. Piłkarz ręczny (grał na bramce), zawodnik "Grunwaldu" Poznań (1965-1976) i  "Posnanii" Poznań (1976-1980). Mistrz Polski w barwach "Grunwaldu" (1971), srebrny medalista PŚ (1974) i dwukrotny uczestnik turniejów finałowych o mistrzostwo świata - 1974 (IV m.), 1978 (VI m.). Trzykrotny olimpijczyk: na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972) drużyna zajęła X miejsce; na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976) drużyna  w meczu o III miejsce zwyciężyła po dogrywce RFN (21:18), zdobywając brązowy medal; na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie (1980) drużyna zajęła VII miejsce. Po zakończeniu kariery sportowej w kraju grał w Niemczech: w PSV Hanower (1980-1983) i w  Flensburg Handevitt (1984-1986). Trener drużyny żeńskiej w Żorach i męskiej ("Metalplast" Oborniki). Mistrz Sportu (1974), odznaczony brązowym medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976). Żonaty, ma syna Mateusza.

Zmarł 10 marca 2021 r. Pochowany został na cmentarzu Górczyńskim.

RÓŻAŃSKI  WŁODZIMIERZ (1938 - 2006)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (hokeista na trawie)

Ps. "Róża". W barwach poznańskiej "Warty" (1951-1970) zdobył sześciokrotnie tytuł mistrza Polski na stadionach otwartych (1963, 1965, 1967-1970) i czterokrotnie w hali (1963, 1967, 1969, 1970). W czasie służby wojskowej występował w barwach WKS "Grunwald" i jako zawodnik tego klubu uzyskał awans do drużyny olimpijskiej. W sumie w barwach narodowych rozegrał 74 mecze (1957-1970), w których zdobył dla reprezentacji Polski 22 bramki. Był jednym z najlepszych naszych napastników. Absolwent zasadniczej szkoły zawodowej w Poznaniu. Mistrz Sportu (1961) i Zasłużony Mistrz Sportu (1970).

RÓŻYCKI  ZENON  ADAM (1913 - 1992)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (koszykarz)

Urodzony 18 grudnia 1913 r. w Poznaniu. Od najmłodszych lat fascynował się sportem. Pomimo nienajlepszych warunków fizycznych największe wyniki osiągnął w koszykówce, reprezentując barwy poznańskiego AZS (do 1932 i 1936-1939) i KPW (1932-1936). W reprezentacji Polski rozegrał 25 spotkań, zdobywając 76 punktów. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1936). Po występie olimpijskim, w barwach AZS Poznań  zdobył m. in. tytuł mistrza (1937) i  wicemistrza Polski (1938). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku. Od zakończenia wojny na emigracji w Wielkiej Brytanii.

SCHERFKE  FRYDERYK  EGON (1909 - 1983)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (piłkarz nożny)

Urodził się 7 września 1909 r. w Poznaniu. Zawodnik klubu "Warta" Poznań oraz reprezentacji Polski. Uczestnik pamiętnego meczu z Brazylią z Mistrzostw Świata we Francji (1938). Jako pierwszy strzelił w tym spotkaniu gola, z rzutu karnego. Debiutował w meczu z Łotwą (2 października 1932, Warszawa), zaś pożegnał się z reprezentacją również w spotkaniu z Łotwą (2 października 1938, Ryga). W pierwszej drużynie "Warty" Poznań występował w latach 1926-1938, zdobywając mistrzostwo Polski (1929) i dwukrotnie wicemistrzostwo Polski (1928, 1938). W latach 1932, 1935 i 1936 w rozgrywkach I ligi zajmował z zespołem poznańskiej "Warty" trzecie miejsce.

W czasie II wojny światowej był żołnierzem Wehrmachtu. Przeżył wojnę i 25 lipca 1945 r. został zwolniony z niewoli w brytyjskiej strefie okupacyjnej. Zamieszkał w Berlinie Zachodnim. Był działaczem "Polskiej Strzechy".

SIANKIEWICZ  JERZY (1930 - 1984)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (hokeista na trawie)

Urodzony 17 października 1930 r. w Poznaniu, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej. Zawodnik klubów poznańskich. Karierę rozpoczął w 1947 r. w "Czarnych" następnie grał w "Stali" i "Warcie", zdobywając liczne tytuły mistrza Polski (1952 - 1960). Skuteczny obrońca, w latach 1952-1960 wystąpił w 31 meczach w polskich barwach. Po zakończeniu kariery zawodnika został szkoleniowcem "Warty". Mistrz Sportu.

SOBIERAJ  CZESŁAW (1914 - 1985)

Olimpijczyk: Londyn 1948 r. (kajakarz)

Urodzony 17 lipca 1914 r. w Podrzewie, absolwent szkoły średniej, urzędnik. Zawodnik 34 HDWM Poznań, HKS Poznań, HCP Poznań i "Warty-Stal" Poznań. Odnosił sukcesy na mistrzostwach Świata, zdobywając m. in. w Vaxholm (1938) srebrny medal i tytuł wicemistrzowski w K-1 na 10000 m. Podczas tych samych Mistrzostw, na krótszym dystansie (K-1 na 1000 m) zajął IV miejsce. Piętnastokrotny reprezentant Polski i siedemnastokrotny mistrz kraju. Na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie 1948 r. zajął w  jedynce na 1000 m V miejsce w II przedbiegu, a w jedynce na 10000 m - VII miejsce. Wieloletni działacz poznańskich klubów sportowych. Prezes KS "Stal" przy Poznańskiej Fabryce Maszyn Żniwnych (1955-1958), kierownik sekcji kajakowej i trener "Olimpii" Poznań (1958-1962) oraz wiceprezes tego klubu (1968-1975). Odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Zmarł w Poznaniu 24 lipca 1985 r.

SOBKOWIAK  EDMUND (1914 -  1988)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (bokser)

Ps. "Pingwin". Urodzony 25 stycznia 1914 r. w Poznaniu, był jednym z najlepszych pięściarzy okresu międzywojennego w najlżejszej kategorii wagowej (musza). Trenował w barwach "Warty" Poznań (1930-1937) i klubów warszawskich: "Skody" (1937), "Okęcia" (1938) i "Syreny" (1939). Reprezentował Polskę trzynaście razy, z czego zwyciężył w ośmiu przypadkach (1936-1939).

Trzykrotnie zdobył tytuł indywidualnego mistrza Polski, w wadze muszej (1935, 1936) i koguciej (1939). Czterokrotnie był mistrzem Polski wraz z drużyną poznańskiej "Warty" (1933 - 1936).

Największy sukces odniósł podczas Mistrzostw Europy w Mediolanie (1937), kiedy to zdobył srebrny medal.

W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim (1944). Po upadku Powstania został wywieziony do Niemiec, gdzie przebywał w obozie jenieckim w pobliżu Essen. W październiku 1945 r. wrócił do Warszawy i przez wiele lat był pracownikiem Zakładów Wytwórni Silników Wysokoprężnych im. M. Nowotki. Stoczył 350 walk. Brak danych o dalszych losach.

SPOJDA  MARIAN (1901 - 1940)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (piłkarz nożny)

Urodzony 4 stycznia 1901 r. w Poznaniu, ukończył gimnazjum humanistyczne im. Marii Magdaleny, następnie rozpoczął edukację w Szkole Rolniczej w Bojanowie. Niestety, musiał ją przerwać z powodu wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego. Walczył najpierw na froncie północnym, a od marca 1920 na froncie wschodnim. 4 maja 1921 r. ukończył Szkołę Podchorążych Wojsk Łączności w Zegrzu i uzyskał stopień podporucznika. Następnie został skierowany do macierzystej jednostki, 2. Batalionu Telegraficznego, skąd przeszedł do rezerwy. Pierwsze mecze rozegrał w gimnazjalnej drużynie "Chelsea" w Poznaniu, później grał w klubach "Posnania" (1915-1916) i "Warta" Poznań (1916-1929). Uczestnik wszystkich rozgrywek finałowych o Mistrzostwo Polski w latach 1921-1926. Mistrz Polski w 1929 r., reprezentant kraju w latach 1922-1928, grał w 14 meczach międzypaństwowych. Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem w takich klubach jak: "Legia" Poznań (1930) i "Warta" Poznań (1931). Od 1931 roku trener PZPN. Porucznik rezerwy łączności Marian Spojda najprawdopodobniej w składzie 6. Batalionu Telegraficznego brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. 25 września dostał się do niewoli sowieckiej. Na podstawie listy NKWD 035/1 z 16.04.1940 r., poz. 95, tp. 3051 możemy wnioskować, że został on wywieziony z Kozielska do Lasku Katyńskiego i tam zamordowany. Zidentyfikowany pod numerem 3624. Został odznaczony pośmiertnie Odznaką Pamiątkową Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 (Londyn 1985) jak również Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.

STALIŃSKI  WAWRZYNIEC (1899 - 1952)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (piłkarz nożny)

Urodzony w 1899 r. w Rogoźnie, zmarły w 1952 r. W 1918 roku przybył do Poznania i grał w miejscowych klubach "Sparta" i "Posnania". W roku następnym został zawodnikiem "Warty" Poznań i w klubie tym rozegrał ponad trzysta spotkań. Był mistrzem (1929) i trzykrotnym wicemistrzem (1922, 1925, 1928) Polski w piłce nożnej. W latach 1922-1930 w drużynie narodowej rozegrał piętnaście meczy, strzelając jedenaście bramek. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 r. w Paryżu był zawodnikiem rezerwowym. Karierę piłkarską zakończył jesienią 1930 r.

STARZYŃSKI  ZDZISŁAW (1932 - 2003)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (hokeista na trawie)

Urodzony 25 maja 1932 r. w Poznaniu, absolwent tutejszej Średniej Szkoły Handlowej (1952). Przez kolejne lata ceniony i lubiany pracownik MPK. Hokeista poznańskich klubów: "Czarni", KKS "Kolejarz" i WKS "Grunwald" do 1956 r. podczas służby wojskowej występował w barwach OWKS Wrocław i OWKS Poznań z którymi zdobył mistrzostwo Polski w latach 1952-1959. Osiemnastokrotny reprezentant Polski w latach 1952-1959. Ofensywny obrońca. Mistrz Sportu. Po zakończeniu kariery był trenerem "Polonii" Środa Wielkopolska.

STAWCZYK  ZDOBYSŁAW (1923 - 2005)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (lekkoatleta)

Urodzony 1 czerwca 1923 r. w Częstochowie, ukończył liceum dla dorosłych w 1946 r., Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego w 1949 r. oraz AWF w Poznaniu w 1957 r. Prof. dr hab., wieloletni nauczyciel akademicki AWF w Poznaniu, kierownik Zakładu Lekkiej Atletyki, dyrektor Instytutu Wychowania Fizycznego i Sportu, dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego oraz rektor tej uczelni (1987-1990). Autor ponad 150 rozpraw naukowych i metodycznych dotyczących m. in. lekkoatletyki. Wybitny trener, działacz i sędzia lekkiej atletyki. Zawodnik klubu "Victoria" Częstochowa (1945 - 1946) oraz AZS Poznań (1947 - 1955). Dziewięciokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1949 - 1954), w 22. startach odniósł 4 zwycięstwa indywidualne. Ma na koncie 11 rekordów Polski, w takich konkurencjach jak: 200 m, 4 x 100 m, pięciobój. Dziewięć razy zdobył tytuł mistrza Polski: na 100 m (1948), 200 m (1949-1951, 1954), 4 x 100 m (1948, 1951), i w pięcioboju (1953, 1954). Trzykrotny akademicki mistrz świata: w biegu na 200 m (1949, 1954) i 100 m (1954). Uczestniczył w Mistrzostwach Europy w Berlinie w 1954 r.  Mistrz Sportu, odznaczony m. in. srebrnym medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim OOP i medalem Kalos Kaghatos (1989 r.). Został wybrany na najlepszego polskiego sportowca w plebiscycie czytelników "PS" (1949).

STOGOWSKI  JÓZEF  BRONISŁAW (1899 - 1940)

Olimpijczyk: ST. Moritz 1928 r. (hokeista na lodzie)

Urodzony 27 listopada 1899 r. w Toruniu. Z powodu wybuchu I wojny światowej nie ukończył szkoły średniej. Wcielony do armii niemieckiej, jako członek Organizacji Wojskowej Pomorza pracował dla polskiego wywiadu. Został przedstawiony do odznaczenia orderem Virtuti Militari (11.12.1920). Był jednym z najwszechstronniejszych sportowców Polski w okresie międzywojennym. Uprawiał takie dyscypliny jak hokej na lodzie, piłka nożna, lekkoatletyka. Był zawodnikiem Toruńskiego KS (1922-1933), "Legii" Warszawa (1929, 2 miesiące) i AZS Poznań (1933-1938). Najwięcej sukcesów osiągnął w hokeju na lodzie, trzykrotnie będąc olimpijczykiem. Oprócz tego  sześciokrotnie był uczestnikiem mistrzostw świata: w 1930, 1931, 1933, 1935, 1937, 1938 roku oraz siedmiokrotnie uczestnikiem mistrzostw Europy, w latach 1927, 1929, 1931, 1933, 1935, 1937, 1938. Stogowski reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych aż siedemdziesiąt razy (jako bramkarz). W 1934 r. zdobył z AZS Poznań tytuł mistrza Polski w hokeju na lodzie. Był  też    trzykrotnym finalistą mistrzostw Polski, grając w TKS Toruń w latach 1927, 1928 i 1929. Jako piłkarz  dwukrotnie uczestniczył w finałach mistrzostw Polski, w 1925 i 1926 r., a przez dwa kolejne sezony grał w I lidze w (latach 1927 i 1928). Jako lekkoatleta był sprinterem z rekordem życiowym 11,2 s. na 100 m oraz 24,2 s. na 200 m. Zmarł w Toruniu 14 maja 1940 r., gdzie go pochowano. Wybudowane w Toruniu sztuczne lodowisko nazwano jego imieniem (1960).

SZYMAŃCZYK  WOJCIECH (1943 - 1996)

Olimpijczyk: Montreal 1976 r. (łucznik)

Urodzony 19 lutego 1943 r. w Poznaniu, absolwent Technikum Mechanicznego
w Poznaniu. Łucznik "Startu" Poznań (1964-1965) i "Surmy" Poznań (1966-1996). Był osiemnastokrotnym rekordzistą i trzykrotnym mistrzem Polski w wieloboju indywidualnie (1971, 1973, 1974). Na arenie międzynarodowej odniósł dwa znaczące sukcesy: IV m. (wielobój indywidualny) na Mistrzostwach Świata w Grenoble (1973) i IV m. (wielobój drużynowy) na Mistrzostwach Świata w Interlaken (1975). Także czterokrotny mistrz Polski niepełnosprawnych (1965, 1967, 1970, 1974) i uczestnik Olimpiady Inwalidów w Arnhem (1980), gdzie zdobył IV m. Mistrz Sportu (1973) odznaczony m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1973). Na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976) w czwórboju indywidualnym zajął XXII miejsce. Najlepszy Sportowiec Wielkopolski w 1973 r. Żonaty, miał dwoje dzieci (Irmina, Jarosław). Zmarł w Poznaniu 22 listopada 1996 r.

SZYMURA  FRANCISZEK (1912 - 1985)

Olimpijczyk: Londyn 1948 r. (bokser)

Urodzony 7 grudnia 1912 r. w Chombruch-Barop (Niemcy). Zaliczany do grona najwybitniejszych bokserów okresu międzywojennego. Znaczną część bokserskiej kariery spędził w poznańskiej "Warcie", z którą czterokrotnie zdobywał tytuł drużynowego mistrza kraju (1934/35, 1936/37, 1937/38, 1938/39). Dziewięciokrotny indywidualny mistrz Polski (1935-37, 1939, 1946-1950). Najlepszą formę prezentował w drugiej połowie lat trzydziestych, kiedy to wywalczył dwa srebrne medale mistrzostw Europy (1937 Mediolan, 1939 Dublin). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Londynie (1948). Zasłużony Mistrz Sportu. Zmarł w Warszawie 18 maja 1985 r.

ŚMIGIELSKI  WŁADYSŁAW  BOLESŁAW (1937 - 1995)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (hokeista na trawie)

Największe sukcesy odniósł jako reprezentant "Warty", zdobywając siedmiokrotnie tytuł mistrza Polski na boiskach otwartych (1963, 1967-1971, 1973) i sześciokrotnie w hali (1963, 1967, 1969-1971, 1973). Sześćdziesięcioczterokrotny reprezentant Polski (1959-1969). Zdobywca 14 bramek w drużynie narodowej, w której grał na pozycji ofensywnego obrońcy. Absolwent Szkoły Zawodowej HCP w Poznaniu. Szkolił młodzież w "Warcie", a w sezonach 1973/74 i 1975 prowadził także I-ligową "Polonię" Środa Wlkp. Mistrz Sportu (1961) i Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

ŚWIERCZEWSKI  DARIUSZ (1936 - 2005)

Olimpijczyk: Rzym 1960 r. (koszykarz)

Urodzony 22 lutego 1936 r. Absolwent Politechniki Poznańskiej, gdzie otrzymał tytuł magistra. Zawodnik sekcji koszykarskiej "Lecha" Poznań, z którym zdobył w 1958 roku tytuł mistrza kraju. Olimpijczyk z Rzymu (1960). W drużynie narodowej rozegrał 29 spotkań. Po zakończeniu kariery zawodniczej nie utrzymywał żadnych kontaktów ze środowiskiem sportowym. Pochowany w podwarszawskiej Magdalence.

TURCZYK  WALTER  STEFAN (1909 - 1976)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (lekkoatleta)

Urodzony 26 grudnia 1909 r. w Siemianowicach Śląskich. Należał do najlepszych polskich oszczepników lat trzydziestych (po Eugeniuszu Lokajskim). Zawodnik "Pogoni" Katowice (1928-1930), AZS Poznań (1931-1932) i "Warty" Poznań (1933-1937), dziesięciokrotnie reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych (1932-1937), odnosząc 3 zwycięstwa indywidualne. Rekordzista Polski w rzucie oszczepem 65,73 m (28 kwietnia 1935, Poznań), z rekordem życiowym 70,53 m (31 maja 1936, Warszawa). Czterokrotny mistrz kraju w tej specjalności (1932, 1933, 1935, 1937). Na IO w Berlinie (1936) zajął X miejsce z wynikiem 63,36 m. W czasie okupacji przyjął niemiecką listę narodową i od 1940 reprezentował barwy Rzeszy Niemieckiej. Uczestnik II wojny światowej w oddziałach SS. Po wojnie mieszkał w Niemczech. Zmarł 19 października 1976 r. w Celle (Dolna Saksonia).

WIERZCHOWIECKI  JACEK  MARIA (1944 - 2015)

Olimpijczyk: Monachium 1972 r. (dżokej)

Urodzony 30 marca 1944 r. w Wieniawie koło Radomia. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Lesznie (1962) oraz poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Akademii Rolniczej. Jeden z najlepszych polskich jeźdźców w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Reprezentował LZS "Cwał" Poznań i LKJ Łąck. Dwukrotny mistrz Polski w WKKW. Uczestnik mistrzostw świata, mistrzostw Europy i trzykrotnie Pucharu Narodów. Dwukrotny reprezentant Polski na igrzyskach olimpijskich (1972, 1980). Dwa razy znalazł się wśród dziesięciu najlepszych jeźdźców świata na liście prestiżowego "Reiter Revoe". Trener kadry narodowej WKKW (1980-1987), potem trener w USA (1987-1991) i ponownie szkoleniowiec polskich olimpijczyków w WKKW, przygotowujących się do Igrzysk Olimpijskich w Atenach (2004), ale tylko do 2003 r. Mieszka w Poznaniu.