ADAMCZAK  STEFAN (1892 - 1939)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (lekkoatleta)

Urodzony 27 listopada 1982 r. w Mansfeld, w Niemczech. Od 15 października 1913 do 13 grudnia 1918r. odbywał służbę wojskową w armii niemieckiej, awansując do stopnia sierżanta. W momencie wybuchu Powstania Wielkopolskiego, postanowił przedostać się przez linie niemieckie do Polski. Wstąpił jako ochotnik do 10. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Walczył m. in. na froncie wojny polsko-bolszewickiej. 6 listopada 1929 r. został instruktorem i zastępcą komendanta Okręgowego Ośrodka Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Wszyscy przełożeni w opiniach służbowych podkreślali pracowitość, ofiarność i prawość charakteru Adamczaka. Stał się on również sztandarową postacią lekkoatletycznej reprezentacji Polski, w której występował w latach 1922-1931. Jako najstarszy jej członek potrafił wzbudzić wśród kolegów wolę walki i narzucić innym swoją nieustępliwość. Z lekkoatletyką zetknął się w Niemczech, a wystartował po raz pierwszy w zawodach w 1920 r., uzyskując w skoku o tyczce wysokość 2,82 m. Tej właśnie konkurencji poświęcił się najbardziej. Reprezentował takie kluby jak: "CWSG i S" Poznań (1921-1922), "Pentatlon" Poznań (1923-1924), AZS Poznań (1925-1926 i 1931), AZS Warszawa (1927 -1930), "Warta" Poznań (1932-1935). Czternastokrotnie reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych (1922-1931). Dziesięciokrotny rekordzista Polski, dziesięciokrotny mistrz Polski. Odznaczony za zasługi wojenne Krzyżem Walecznych, za pracę zawodową i osiągnięcia sportowe otrzymał Brązowy i Srebrny Krzyż zasługi. Zaginął we wrześniu 1939 r., w walce z najeźdźcą.

ADAMSKI  TADEUSZ (1922 - 2001)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (hokeista na trawie)

Urodzony 19 lipca 1922 r. w Poznaniu, absolwent zasadniczej  szkoły zawodowej (kontroler techniczny). Zawodnik takich klubów poznańskich jak "Czarni", gdzie rozpoczął karierę sportową w 1934 r., "Lech" oraz WKS "Grunwald". Siedmiokrotny reprezentant Polski (1948 - 1950). Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener w WKS "Grunwald" oraz w "Pocztowcu" (1976-1977). Sędzia sportowy przez 55 lat. Mistrz Sportu (1967) odznaczony m. in. Brązowym Krzyżem Zasługi (1948).

BARANOWSKI  ZENON  FRANCISZEK (1930 - 1980)

Olimpijczyk: Melbourne 1956 r. (lekkoatleta)

Sprinter z Poznania, olimpijczyk z Melbourne. Urodzony 21 listopada 1930 r. w Swarzędzu k. Poznania. Ukończył szkołę podstawową, z zawodu stolarz (po zakończeniu kariery - instruktor sportu), sprinter "Gwardii" Warszawa i poznańskich klubów "Gwardia" (1954-1955) i "Olimpia" (1957-1961). Dziewiętnastokrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1953-1958), czterokrotny mistrz kraju oraz dwunastokrotny rekordzista Polski w biegu na 100 m. Uczestnik Mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958). Zmarł w Poznaniu 10 października 1980 r.

BAZANIAK  ANTONI (1916 - 1979)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (kajakarz)

Urodził się 1 maja 1916 r. w Hamborn (Niemcy), ukończył szkołę średnią i uzyskał zawód technika górniczego. Jako kajakarz reprezentował I Poznański Klub Kajakowy i "Surmę" Poznań. Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski w dwójce kajakowej, na 1000 i 10000 metrów (1935). Po zakończeniu wojny aktywnie udzielał się w życiu polskiego kajakarstwa. Przez długi czas był prezesem Polskiego Związku Kajakowego (1953-1979), był także wiceprezesem (1960) ds. organizacyjnych Międzynarodowej Federacji Kajakowej (ICF) oraz członkiem zarządu PKOl (1960-1976).

Został odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim OOP i Złotym Medalem ICF. Zmarł podczas zgrupowania kadry olimpijskiej, której był kierownikiem, 12 marca 1979 r. w miejscowości Marino, niedaleko Rzymu. Klub "Górnik" z Czechowic-Dziedzic organizuje od 1979 r. zawody kajakowe o Memoriał Antoniego Bazaniaka.

BINIAKOWSKI  KLEMENS (1902 - 1985)

Olimpijczyk: Amsterdam 1928 r. (Lekkoatleta)

Urodzony 15 listopada 1902 r. w Nakle nad Notecią, tamże ukończył miejskie gimnazjum i zetknął się ze sportem. Dwukrotny olimpijczyk. Startował w 1928 r. w Amsterdamie i w 1936 r. w Berlinie.  Był lekkoatletą "Sokoła" Nakło w latach 1920-1925, "Polonii" Bydgoszcz w latach 1926-1928 oraz "Warty" Poznań w latach 1929-1937. Między 1927 i 1936 rokiem wystąpił w 21 meczach międzypaństwowych oraz czternastokrotnie ustanawiał rekord Polski w biegach indywidualnych i sztafetach (100 m - 10,7 s). Sięgał wielokrotnie po tytuł mistrza Polski (22 razy), triumfując w biegach na 200 m, 400 m, 4 x 100 m i 4 x 400 m.

Jego rekordy życiowe są następujące: 100 m - 10,6 s, 200 m - 22,1 s, 400 m - 48,8 s.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu przedostał się na Litwę, skąd próbował uciec do Szwecji. Schwytany przez Niemców, trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a później został przeniesiony do obozu w Hamburgu - Neuengame.

Gdy powrócił do kraju, postanowił oddać się pracy społecznej w sporcie i organizacji młodzieżowej TUR w mieście, z którego pochodził. Między 1958 a 1960 r. pełnił funkcję trenera młodzieży w bydgoskiej "Polonii". Pełnił również funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Nakle nad Notecią. Zmarł 6 marca 1985 r. w Nakle, gdzie został pochowany.

BUDZIŃSKI  HENRYK (1904 - 1983)

Olimpijczyk: Los Angeles 1932 r. (wioślarz)

Urodzony 29 listopada 1904 r. w miejscowości Bobryk, w guberni Baranowicze, syn Edwarda i Stanisławy Kamińskiej. Uczęszczał do szkoły powszechnej i technicznej w Homlu i Samatrze (Kujbyszew), gdzie przypadkowo znaleźli się rodzice, uchodzący w głąb Rosji przed Rewolucją Październikową. Po powrocie do Polski (1923), śmierci ojca i uzyskaniu uprawnień technika budowlanego, rozpoczął pracę zawodową (1924) i odbył służbę wojskową. Jego pasją życiową stało się wioślarstwo, które uprawiał w Klubie Wioślarskim 04 w Poznaniu (1926-1934). Skromne warunki fizyczne (170 cm, 66 kg) zastępował systematycznym treningiem, pracowitością i ambicją, nieustępliwością i uporem. Największe sukcesy osiągnął w dwójce bez sternika, zdobywając na Igrzyskach Olimpijskich 1932 r. w Los Angeles wraz z J. Mikołajczakiem brązowy medal olimpijski. Był to pierwszy medal olimpijski zdobyty przez sportowców Poznania i Wielkopolski. W przeciągu całej kariery sportowej zdobył także: 3 tytuły mistrza Polski (1929, 1930, 1931). Dwa dalsze tytuły mistrzowskie zdobył w czwórce bez sternika (1930, 1933). Duże sukcesy zanotował w mistrzostwach Europy: w Bydgoszczy (1929) wywalczył srebrny medal w dwójce bez sternika z Janem Krenz-Mikołajczakiem, w Liege (1930) z tym samym partnerem zdobył medal złoty, a w Paryżu (1931) tytuł wicemistrzowski wywalczył w czwórce bez sternika (z Kazimierzem Nowakowskim, Zbigniewem Kasprzakiem i Janem Krenz-Mikołajczakiem). W 1935 r. przeniósł się do Warszawy i po zakończeniu kariery zawodniczej pełnił obowiązki trenera w sekcji wioślarskiej miejscowego AZS. W grudniu 1939 r. w ramach wymiany jeńców został internowany w obozie w Kunau, a następnie Sagan, Görlitz, Vilingen. Przebywał tam cztery lata. Uciekł Niemcom dopiero w styczniu 1944, dotarł do Warszawy, gdzie mieszkał pod nazwiskiem Józef Kobylański. Walczył w Powstaniu Warszawskim, po jego zakończeniu został ewakuowany do Pruszkowa. W kwietniu 1945 r. osiedlił się w Gdańsku, gdzie pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego "Hydrobudowa 4" na stanowisku kierownika budów, aż do przejścia na emeryturę (1970). Pochłonięty pracą zawodową, niewiele czasu mógł poświęcić wioślarstwu. Popularny w swoim środowisku "Biżu" był jednak członkiem Morskiego Klubu Olimpijczyka w Gdańsku i m. in. uczestniczył w jubileuszowych spotkaniach klubowych (KW 04 Poznań) i związkowych (PZTW). Uhonorowany został m.in. Wielką Nagrodą Sportową (1930) i dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1931, 1959). Ożeniony z Ireną Grambo (1959), ekonomistką z "Hydrobudowy nr 6" w Świnoujściu, nie miał dzieci. Spośród czterech jego braci dwóch także uprawiało wioślarstwo: najstarszy Norbert (rocznik 1902), który był sternikiem i nawet dwukrotnym mistrzem Polski w czwórkach i ósemkach (1930), oraz Maksymilian (1910), który z kolei posiadał tytuły mistrzowskie w czwórce bez sternika (1931) i w dwójce bez sternika (1932). Obaj także reprezentowali barwy KW 04 Poznań. Zmarł w Gdańsku 18 marca 1983 r. i pochowany jest na cmentarzu Srebrzysko we Wrzeszczu.

BUDZYŃSKI  ROMUALD  JULIUSZ  MARIA (1933 - 1994)

Olimpijczyk: Helsinki 1952 r. (lekkoatleta)

Urodzony 23 września 1933 r. w Poznaniu, absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Sprinter klubu "Ogniwo" Poznań w latach 1950 - 1952, reprezentował także barwy OWKS Bydgoszcz, CWKS Warszawa i "Warty" Poznań. Jego rekordy życiowe to: 100 m - 10,9 s (17 maja 1952,  Kraków), 200 m - 22,2 s (15 czerwca 1952, Wałcz).

CIESIELCZYK  WALDEMAR (1958 - 2010)

Olimpijczyk: Seul 1988 r. (szermierz)

Urodzony 31 października 1958 r. w Poznaniu, absolwent średniej szkoły zawodowej (cukiernik). Florecista "Warty" Poznań. Złoty (1987), srebrny (1986, 1988) i brązowy (1984) medalista mistrzostw Polski w konkurencji indywidualnej oraz mistrz kraju (1981, 1983), wicemistrz (1980, 1984) i brązowy medalista (1979, 1986-1988) w  drużynie. Finalista mistrzostw Europy w Wiedniu (1982), gdzie zajął (indywidualnie) 4. miejsce oraz zwycięzca turnieju o Puchar Świata w 1984 r. Podczas Igrzysk w Seulu (1988) w konkurencji floretu drużynowego wraz z partnerami zajął V m. Mistrz Sportu (1984) i Zasłużony Mistrz Sportu. Żonaty. Mieszka w Poznaniu.

CYRANIAK  CZESŁAW (1914 - 1939)

Olimpijczyk: Berlin 1936 r. (bokser)

Urodził się 1 czerwca 1914 r. w Poznaniu. Rozpoczął edukację w gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, a następnie przeniósł się do Państwowej Szkoły Mierniczo- Melioracyjnej, którą ukończył w 1934 r., otrzymując zawód mierniczego. Pracował w wyuczonym zawodzie do wybuchu II wojny światowej.

Sportem zainteresował się jeszcze jako gimnazjalista. W wieku czternastu lat rozpoczął trening bokserski w klubie "Warta" Poznań (1929-1938). Ponieważ uczniom nie wolno było należeć do klubów, postanowił występować pod pseudonimem "Kajnar" (jest to skrót od nazwiska czytanego od tyłu). Trenując pod okiem takich fachowców jak Feliks Stamm i Stefan Glon, szybko dostał się do drużyny "Warty" i stał się jednym z najlepszych pięściarzy w kraju (w kategoriach od muszej do lekkiej). Międzynarodową sławę uzyskał po pokonaniu mistrza olimpijskiego w wadze muszej, Istvana Enekesa, w 1933 r. Występował 10 razy w drużynie narodowej (1934-1936), odnosząc kilka zwycięstw. Pokonał m. in. aktualnego mistrza Europy w kategorii piórkowej, Niemca Otto Kastnera. W 1935 r. został mistrzem Polski w  wadze piórkowej.

Nawarstwiające się  i powtarzające kontuzje łuku brwiowego, nosa oraz prawej ręki, istotnej w zawodzie mierniczego, spowodowały zmniejszenie częstotliwości treningów i występów na ringu, ale nigdy nie przestał boksować.

Zginął 11 września 1939 r. w bliżej nieznanych okolicznościach. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Mąkolicach.

ERTMAŃSKI  JAN (1902 - 1968)

Olimpijczyk: Paryż 1924 r. (bokser)

Urodzony 5 października 1902 r. w Poznaniu, gdzie również zdobył wykształcenie i zainteresował się boksem. Karierę sportową rozwijał w miejscowych klubach: "Wielkopolskim Klubie Bokserskim" (1922-1924), "Pentatlonie" (1952) i "Warcie" (1926-1932). Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski: w wadze półśredniej (1924) i średniej (1926). W karierze stoczył 46 walk. Podczas okupacji niemieckiej (od 1943) był zmuszony ukrywać się w Warszawie pod fałszywym nazwiskiem. Po upadku Powstania Warszawskiego został uwięziony w obozie koncentracyjnym w Dachau a później w Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu zamieszkał w Londynie. Zmarł 10 maja 1968 r. i został pochowany w Londynie.